Я ў Воршы не была... гадоў 9 мабыць. Але тое што пабачыла днямі, мяне ўразіла. Па-першае горад пакідае толькі пазітыўныя эмоцыі. Па-другое, пасля Дажынак, ці гэта не звязана з імі, але горад выглядае вельмі прыбраным, пафарбаваным. Нажаль не было магчымасці нармалёва пахадзіць па гораду і паздымаць архітэктурныя помнікі. Таму, у гэтым расповядзе толькі тое, што пабачылі і здолелі паздымаць - Дзіцячы парк. Вось яго якраз такі не было раней у горадзе. І калі прайсціся па яму, то можна сказаць што сродкаў укладзена туды шмат.


Вядома калі адносіцца да ўсіх навабудаў, ці да любога ўпрыгожвання горада як да непатрэбнага, то вам там нічога не спадабаецца.Таму я заўсёды шукаю і бачу толькі пазітыў. У дадзеным выпадку мне цяжка ўявіць, што людзі ў горадзе з колькасцю насельніцтва 117 тыс. не маглі выйсці ў парк з дзецьмі. І таму... парк думаю гораду быў патрэбны.


Каля ўвахода стаіць вось такая скультура. Калі ўсім астатнім мы далі назву, то вось гэтай так і не здолелі зрабіць. Можа Каштанка?


Гэта ўжо ўсім вядомы персанаж, які дарэчы вельмі любяць японцы. Відаць спадабаліся вялікія вочы :-).


Мясцовы Гулівер. На фоне яго сапраўды адчуваеш сябе маленькім ліліпутам.


А гэта героі Носава - Незнайка, Рамашка, Знайка. (З імям дзяўчынкі магу і памыляцца)


Кот у ботах, ці кот які хадзіў па ланцугу, але зараз стаміўся і вырашыў пасядзець і адпачыць.


Героі казкі пра Лісу і Бусла.


Алька і Старык Хатабыч. Калі да астатніх герояў казак можна дабрацца пасядзець каля іх і нават зрабіць прыкольныя фоткі, то вось да Хатабыча проста так не дабярэшся, бо ён знаходзіцца ў цэнтры кветак. Відаць тым самым паспрабавалі канструкцыю захаваць ад ахвотнікаў прыціснуцца і да таго ледзьве трымаючага джына. abrykos, ён жа Севярын Квяткоўскі, палічыў гэты помнік даволі смешным і паставіў у байтрэш. Цікава якія думкі наведвалі яго светлую пісменнніцкую голаву калі праглядаў гэта фота.


А гэта даволі цікавы герой парка. Ліса, якая чакае сыра ад варон. Цікавы чым? А тым, што варона ў рэаліі жывая, бо ліса стаіць як раз пад дрэвамі на якіх яны жывуць.

Нейкім дысанансам з гэтымі казачнымі героямі выступае помнік Уладзіміру Караткевічу. Відаць не паставіць было не магчыма, а месца на цэнтрыльных плошчах яму не знайшлі. Таму да лепшых часоў і паставілі ў дзіцячы парку.


У парку нельга паліць, гуляць з сабакамі і катацца на роварах і роліках. Бо тут царства дзяцей. І хачу вам сказаць у суботу ўвечары іх было там вельмі шмат. З бабулямі, з дзядулямі, з мамамі і татамі яны сядзелі і адпачывалі. Побач з атракцыёнамі, якія працуюць за грошы вельмі шмат пастаўлена розных лазалак, замкаў, гойданак на якіх дзеці лазяць задарма.

P.S. Мне парк як мамцы двух дзяцей вельмі спадабаўся, а Паша нават захацеў калі атрымаецца сюды прыехаць з дзецьмі.

Але разумею, што ўсё ж такі не ўсе падтрымліваюць маю думку. І таму для ўсялякіх тролей і не толькі - У ЖЖ МАЕ ДУМКІ І МАЁ СТАЎЛЕННЕ ДА ПОМНІКАЎ. А прасмяяцца можна з любога вобразу, галоўнае каб была васпалёная галава на плячах.